Al jaren was het een droom om op de Indiëherdenking te spreken, als eerbetoon aan mijn voorouders. Op 15 augustus 2024 mocht ik op de Indiëherdenking Flevoland een persoonlijk verhaal en gedicht delen. Ik vertelde over een zware straf die mijn opa Victor Karel de Roy van Zuydewijn in het Jappenkamp Tamarkan heeft moeten doorstaan. Dit was één van de vele keren dat mijn opa aan de dood ontsnapte.

Dit verhaal toont de kracht van mijn opa aan. Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden en de extreme risico’s, bleef hij trouw aan zijn principes en toonde hij een opmerkelijke moed. Zijn verhalen herinneren ons eraan dat, zelfs in de donkerste tijden, innerlijke kracht en vastberadenheid ons door de zwaarste beproevingen kunnen heen slepen.

Mijn speech sloot ik af met het volgende gedicht:

“Het schaduwrijke verleden, vol strijd en pijn.
Dat is vandaag de reden voor ons samenzijn.
Mijn opa Vic, bevrijd door de atoombom.
Zijn redding, maar tegelijkertijd zo wreed en koud.
Dankzij dit, een familieverhaal wat verder ontvouwt.

Zonder die bom, geen ontmoeting met mijn oma Eef.
Geen liefde, die onvoorwaardelijk bleef.
Geen leven, geen volgende generatie, geen bestaan.
Een toekomst door een ramp voorgegaan.
Maar ook na 1945, leed bleef bestaan.
Strijd om onafhankelijkheid, zoveel pijn werd aangedaan.

Vandaag denken wij aan onze voorouders terug.
Hun veerkracht en hun harde rug,
hun moed en kracht, hun levensdraad.
Gaven ons vrijheid, zo waardevol, zo gelaagd.

Laat ons hun verhalen nooit vergeten.
Hun strijd en kracht zullen voor altijd in ons voortleven.
Wij eren hen met elke traan.
Dankzij hun offers, vrijheid voortaan.”

Wil je mijn hele speech horen? Zie link voor een fragment van de uitzending van Omroep Flevoland.